Kıskanmak mı ? ben mi ? Aaa çok ayıp !

İtiraf etmekten kaçındığım bir huyum varsa o da kıskançlık. Çok üstüme gelenler hemen çözer bu özelliğimi. Bence genel bir sorun ya neyse..

Bazen fena takıntı haline gelebiliyor. Kendimden biliyorum , her ne kadar ‘ sen aslında dozunda kıskançsın olması gerektiği kadar Cemre ‘ diye kendini teselli etmiyor da değilim :P.

Yani benim olayım biraz da mızmızlık aslında ben kuzenlerimi kıskanan bir insanım ki diğer olayları sevgili durumlarını falan siz düşünün artık.

Ya ben aslında sevdiğim insanları paylaşmayı sevmiyorum.onlarla iyi geçinen bir şeyler paylaşan insanlara yabancıysam bir o kadar daha yabancı oluyorum. Hiç şans vermiyorum..

Ben kendimi daha büyümüş , olgunlaşmış sırasına koyamamışken kuzenlerimin tek tek evlenip yuva kurmalarını hazmedemiyorum (tabiî ki evlensin mutlu olsunlar ben şu ilk evrelerden bahsediyorum yanlış anlaşılmasın :D ). Sanki o zaman çocukluğumu elimden alıyorlarmış gibi oluyor :/ sonraki bende ki olayı gör cadı kaynana mı dersin kötü görümce mi dersin … ( bu konuda en çok erkek kardeşimi acıyorum hakkatten kötü görümce olucam o zaman :D )

Ve sevdiğim adamı daha çok kıskanıyorum ama bu kısmı çok belli etmem. ( kimsenin egosunu bu yüzden tatmin de etmem ) ama yanında ben değil de başkaları varsa onun sohbetini , gülüşünü hatta sinirlenip kızmasını başkası paylaşıyorsa kıskançlıktan kahrolacak duruma geliyorum. Onu hissedememek beni deli ediyor…

Ama bu kıskançlık karşınızdaki insanla aranızda bir güven sorununa dönüşmemeli. Dozunda olmalı şöyle düşünün ilişkilerin akışı içinde gerekli bir unsur gibi hani kısa süren kavgalar gibi ilişkinin tuzu biberi deriz ya J

Hem azıcık da olsa kıskanıcaksın abii , kıskanmayan insanları samimi bulmuyorum -,-

Ps: şu burnundan kıl aldırmayan fenomenler bile kıskanmadan olmaz illa ‘’ sevdiğim adamı (kadını)kıskanmadan duramam ben ‘’ diyenler fav etsin diyor :P demek ki var bunda bir keramet =))